Selam bu bizim Nova'mız. Minik bir golden retriever. Ailemizin yeni üyesi. İki buçuk aylık ve yaklaşık üç haftadır bizimle. Çok tatlı, şirin ve haşarı. Bir golden tercih etmemizin nedeni internetten araştırdığımızda "çok köpek" tanımlamasıydı. "Çok yer, çek sever, çok şımarır, çok dosttur vs." Onun için; "Hareketli, uysal, iyi huylu, duygulu ve sevimli bir köpektir. çocuklara, hatta bebeklere karşı çok sabırlı ve naziktir" tanımlaması yapılmış. Gerçekten de öyle diyeceğim dişinin kaşınması geçince. Çünkü dişi kaşındıkça kaşıntısını gidermek için beni ısırıyor. Aslında niyeti canımı yakmak değil ama dişleri jilet gibi keskin ve ne zaman boşluğumu bulup bileğimi ağzına alsa dişleri bir yerlerimi kesiyor. Isırma ve giysilerimizi çekiştirme konusunda oldukça inatçı. Isırınca onu kutusuna koyuyoruz ve bir süre ilgilenmiyoruz. Bu onu çok sinirlendiriyor azimle kutusundan çıkmak için uğraşıyor. Ve başarıyor da. Karton kolinin en zayıf yerini bulup azimle yırtıyor. Bir gün yine kolisine koymuştum, baya bir sinirlendi ve koliyi tırmalamaya başladı, çıkardığı seslere ve kızgınlığına rağmen hiç oralı olmadım ve salona geçtim. Bir süre sonra sesi kesildi. Kendi kendime "hımm sanırım aklı başına geldi" dedim ve koliden çıkarmak için koridora gittim. Baktım ki kutudan çıkmış ve sinirli sinirli soluyarak yerde yatıyor. Sonra kalktı koşarak üstüme sıçradı ve pantolonumun paçasını çekiştirmeye başladı. Hımmm bu raundu o kazandı! Geçen zamanda daha sağlam bir kutu bulduk tabiki ama ceza vermeyi pek istemiyorum. Olumlayarak öğrenmesini istiyorum. Yine çekiştirdiği zaman kullandığım bir yöntem de "hayır" demek ilgilenmeden üst kata çıkmak. Çünkü bebek köpekler merdivenden çıkmaya korkarlar! Öyle mi sanıyorsunuz? Bu Nova için ilk hafta geçerli olan bir yöntemdi. O paçamdan çekiştirir ben de merdivene kadar girerdim. O çekiştirirken birinci basamak, ikinci basamak... en fazla üçüncü basamakta beni bırakırdı. Arka patiler hep yerde ön patiler basamakta... cesareti o kadar. Sonra beni bırakır ben de ona koca bir nanik yapardım. Sadece bir hafta. Onun da yolunu buldu. Bir gün tarağını ve onu sildiğim bezini bir kaç basamak yukarı koydum ve ev işlerime başladım. Geri döndüğümde bez yatağındaydı. O sarı beze göz koyduğunu biliyordum ama bu kadarına cüret edebileceğini sanmıyordum. Ben de üst kata çıkması konusunda cesaret vermek istemiyorum doğrusu... Bir gün onu üst basamaklarda buldum, hiç istifimi bozmadım "çıkmak kolay Novacığım, kolaysa in bakalım" dedim ve onu orada bıraktım. Biraz sonra inmişti. Peki madem bunu başarabiliyorsun dedim ve üst basamağa daha yukarı çıkmasını engellemek amacıyla koca bir mukavva yerleştirdim. Ben bile gün içinde mukavvayı atlayarak inip çıkmaktan bezmiştim ama bi baktım ki mukavvayı devirmiş ve üst kata çıkabilmiş. Onu gördüğümde merdivenin tepesinde yatmış keyiflice yalanıyordu. Bu sefer mukavvanın arkasına kova koydum, onu deviremiyor. Henüz! Bu güvenle gece yatmaya gittik, tabiki eşimle son zamanlarda en çok onu konuşuyoruz. Günlük maceralarını anlatarak uyumaya hazırlanıyorduk ki ya gece üst kata çıkmak isterse, ya mukavvayı devirirse, ya devirmeye çalışırken düşüp de başına bişey gelirse, korkusuyla yataktan kalktık ve ben bir taraftan, eşim bir taraftan ne kadar halı-yolluk varsa işaretlememesi için kaldırdık. Tabi mukavva ve kovayı da. Üst kat odalarının kapılarını iyice kapadık ve yattık. Her seferinde o bize galip geliyor. Bunu yaparken de ona olan sevgimizi kullanıyor. Ah Nova'cım senden çok şey öğreniyoruz ve hem hayret ediyor hem sana hayran kalıyoruz. Sen de bizden çok şey öğreniyorsun. Seni çok seviyoruz.

Nova'mın maceraları anlatmakla bitmez, ben sadece biraz ondan bahsetmek ve bu ilk yazıyla sizlere merhaba demek istedim. Merhaba Nova, merhaba yeni gelen yıl, merhaba ilk bloğum ve ilk yazım ve merhaba bu yazıyı okuyan herkes :)